Bluescaravan streek neer in Zingem en dat zullen ze zich daar nog lang geheugen !
De gezellige zaal Korenbloem zat vrijdagavond afgeladen vol voor de komst van Meena en Coco Montoya en al die aanwezigen hebben het zich geen seconde beklaagd.

Met een twintigtal minuten vertraging begon het feestje met een Meena die er duidelijk zin in had.  Ze begon haar weergaloos concert met Nothing Left en de sfeer zat er direct goed in.  Het enthousiasme van het publiek werd ook in de hand gewerkt door de ijzersterke band die de oostenrijkse deerne begeleidde .  Op Stay Away From Me was er een hoofdrol weggelegd voor de fantastische gitarist Chris Fillmore.  Ook uit haar sublieme album “Try Me” (zie recensie) kwamen de volgende nummers Send Me A Doctor en This Song Is For You waarbij Meena voor het eerst de gitaar omgorde en het publiek volledig op haar hand kreeg.  Het pleit voor haar dat ze niet alleen teruggreep naar songs uit haar succesalbum maar ook ijzersterke versies bracht van Got It On en Singing Songs (met prachtig slidewerk van Fillmore) en zingen dat kan ze als de beste.  Haar rauwe bluesstem is meesterlijk en ze weet ze perfect te gebruiken, op het rockende I Shoot You Down bvb maar vooral op het magistraal gebrachte I’d Rather Go Blind, een kippenvelmoment zonder weerga waarmee ze haar concert afsloot.  Etta James’ nummer werd al dikwijls gecoverd maar wat Meena hier bracht is een versie om duimen en vingers van af te likken.  Het werd zowaar stil in de zaal, iedereen was onder de indruk van al dat fraais.  Na afloop barstte het applaus los en er werd niet gestopt voor Meena terugkwam voor een bisnummer.

De sympathieke Meena wist ons na afloop te vertellen dat het publiek geweldig was en dat ze zeer dankbaar was...Wij danken jou Meena, het was prachtig !

Een “opwarmer” van formaat dus en toen Coco Montoya even later het podium besteeg was de temperatuur in de zaal al dicht bij het kookpunt gekomen.  Coco begon zonder bindteksten tussen de songs maar op zijn tragere nummers begonnen al snel links en rechts in de zaal de eerste dansende koppeltjes hun..heu...ding te doen.  De linkshandige gitarist putte uit zijn rijk verleden, aarzelde niet om een improvisatie te doen van pakweg 10’ (we hebben niet op ons uurwerk gekeken, daarvoor was het te boeiend), liet zijn gitaar een dialoog voeren tussen een man en een vrouw (sorry kan het niet beter omschrijven) en pakte het publiek volledig in.

Tijdens zijn intiemere gitaarmomenten werden de luidruchtige tooghangers snel tot de orde geroepen door de zaal .  Montoya liet het niet aan zijn hart komen en bewees moeiteloos het gelijk van Rootsville dat ’s mans laatste album een absolute topper noemde (recensie).  Hey Senorita bvb werd duidelijk herkend door de aanwezigen in het publiek die dit album reeds in huis haalden.  Coco wisselde, zoals gezegd, intiemere momenten af met rockende CCR achtige nummers (Can't Get My Ass In Gear), of traditionelere blues en de aanwezigen kregen er maar niet genoeg van.

I Want It All Back zong Montoya en na afloop dacht ik snel...They All Want You Back.
Een ode aan Ruf Records dus om deze sublieme Bluescaravan op stapel te zetten, dit was groots.

Tip: Meena komt eind augustus naar (Ge)Varenwinkel festival, mis haar niet !!